Víst er að allt er komið í bál og brand á milli ríkisstjórnarflokkanna. Fram að þessu hefur límið verið vinátta Bjarna Benediktssonar, formanns Sjálfstæðisflokksins, og Katrínar Jakobsdóttur, formanns VG, en nú er allt komið á annan endann og þingmenn keppast við að hreyta ónotum hver í annan. Framsóknarflokkurinn situr að mestu hjá en hefur þó lýst yfir andúð sinni á þeirri aðgerð Svandísar Svavarsdóttur að banna hvalveiðar, degi áður en þær skyldu hefjast. Enginn velkist í vafa um að Svandís vissi að með þessu væri hún að senda sprengjuskutul inn í stjórnarsamstarfið. Vinstri grænir eru í útrýmingarhættu og eina von þeirra er að draga upp víglínur og berjast fyrir málum sem eitt sinn voru þeim heilög en hafa vikið fyrir því ljúfa og eyðandi samstarfi sem staðið hefur langt á annað kjörtímabilið. Víst er talið að Svandís sé í pólitískum skollaleik með vitund og vilja formannsins.
Hvalveiðibannið bætist ofan á langvarandi núning vegna útlendingamála og virkjunarmála. Innan Sjálfstæðisflokksins eru uppi raddir uppi um að sprengja stjórnina og freista þess að taka upp samstarf við Flokk fólksins og jafnvel Miðflokkinn. Margir hafa efasemdir við þá lausn og telja að Sjálfstæðisflokkurinn geti ekki treyst á samstarf við ólíkindatól. Vandinn er hins vegar sá að Katrín forsætisráðherra fer með þingrofsvaldið og gæti gripið til þess að boða til kosninga á tímum þar sem Sjálfstæðisflokkurinn er með minna fylgi en hefur áður sést. Á móti kemur að andúð á útlendingum gæti hjálpað flokknum í kosningum. Flestir eru sammála því að þetta sé búið hjá Bjarna og Katrínu og aðeins spurning um flóttaleið …