Síðast en ekki síst
Eftir Pawel Bartoszek
Bæjarins bestu pylsur eru ekki bara með fínirís pylsur heldur líka með fínirís gjaldskrár. Ef ein pylsa kostar X þá kosta tvær pylsur 2X og þrjár kosta 3X. Engin tilboð, ekkert vesen. Ef kókið kostar Y þá kosta pylsa og kók X+Y. Ekkert tilboð, ekkert vesen. Enginn að plata menn til að kaupa óþarfa gosdrykk.
Sumar verðskrár matsölustaða eru þannig að nýta þarf aðferðir úr Stærðfræði 700 til að átta sig á skástu kaupunum. Pítsastaðir hafa einkar gott lag á því að valda fólki kvíða og heilabrotum með ólínulegum verðskrám þar sem krónutalan ræðst af hlutum eins og fjölda áleggstegunda, tegund áleggs, hvort pítsan sé á matseðli, hvort brauðstangir fylgi, hvernig gos sé keypt og jafnvel hvenær dags hún er bökuð. Samt er þetta í grunninn bara brennt hveiti.
Bensín er yndislega einfalt. Maður fyllir tankinn og borgar lítrafjöldann. Það er ekkert ódýrara að fylla bílinn ef maður kaupir kók og franskar með eða dælir í hádeginu. Það er helst að olíufélögin reyni að flækja gjaldskrána með einhverjum lyklum og afmælistilboðum. En í grunninn er þetta mjög einfalt. Bílstjórinn þarf ekkert að hugsa fram í tímann. Ef stutt er eftir af mánuðinum þarf hann ekki að óttast að bensínið sem hann kaupir hverfi skyndilega um mánaðamótin.
Strætófargjöld eru oft flókin. Þar er Ísland ekkert einsdæmi. Víða eru dýrir stakir miðar, afsláttarmiðar og svo tímabilskort. Ofan á bætast við alls konar afslættir fyrir alls konar hópa. Allt þetta er gott og blessað en getur valdið óþarfa hugarangri. „Ef ég fer svona oft, borgar sig að kaupa mánaðarkort? En ef ég kaupi mánaðarkort og nota það svo ekki?“ Þó svo þetta virki barnalegt vandamál getur þetta skipt máli. Flóknar gjaldskrár geta fælt frá. Þess vegna getur verið gott að taka pylsusalana sér til fyrirmyndar. Og hafa þetta einfalt.