Eftir / Aldísi Schram
„Heimurinn er hættulegur – ekki vegna verka illra manna, heldur hinna sem láta þau afskiptalaus.“
Þessi fleygu orð, sem eignuð eru Albert Einstein, vil ég gera hér að umtalsefni, jafnframt því sem ég þakka heilbrigðisráðherra Íslands fyrir að veita mér það tækifæri að fá að tala hér í dag um þá valdníðuslu og þöggun sem ég hef látlaust sætt sl. 27 ár ár fyrir þær sakir að segja sannleikann. Sem ég geri þó ekki með glöðu geði, því það fæ ég ekki sannað nema með því að sanna sök á valdníðinginn. Sem svo sorglega vill til, að er sjálfur faðir minn, svokallaður. Það er sú pattstaða sem ég hef lengi verið í, en verði ég að velja á milli ættarklíku og sannleikans, vel ég hann.
Ég er sum sé hin illræmda Aldís, ef marka má þann fagnaðarboðskap sem umræddur ákærandi hefur síðustu mánuðina stritað við að breiða út um dóttur sína, mig, að ég í almætti mínu hafi kúgað 22 konur til að ljúga upp á hann kynferðisglæpum.
Sem er sama rullan sem hinn umræddi (þá) hæstvirti maður, þuldi frammi fyrir alþjóð í febrúar árið 2012, sem meintri sönnun þess að hann væri saklaus af ásökunum Guðrúnar Harðardóttur um kynferðisbrot – með þeim tilætlaða árangri að umræðan í kommentakerfum blaðanna snerist næstu mánuðina um mína meintu „geðveiki.“ Er mér er annars mikill heiður af – því eins og sumir vita kallaðist „geðveikt“ fólk hér á öldum fyrir Krist, Guðsfólk – sem það sannanlega er, af minni reynslu að dæma.
En ef einhver rannsóknarblaðamaðurinn hefði gaumgæft þau perrabréf er umræddur sendiherra sendi Guðrúnu Harðardóttur í nafni Sendiráðs Íslands – sem enginn gerði, hefði snarlega komið í ljós að þessi svokölluðu „elskhugabréf“ karlsins til hins móðurlausa barns – sem eru skólabókardæmi um aðferðir þeirra sem níðast á börnum, sanna per se hvern mann hann hefur að geyma.
Mann sem prédikar fyrir barninu þar sem það er aleitt í útlandinu, hið góða hlutskipti hinna „kátu“ hórkvenna – m.a. í því fátæka landi hvers bjargvættur hann segist vera, þ.e. Litháen, og dýr; nánar tiltekið „geithafur“ sem í órum sínum girnist konur „í draumaheimum,“ þ.e. sofandi. Sem svo vill til að er einmitt það sem 6 börn hafa fengið að reyna á eigin skinni, að því er fram kemur á síðunni metoo-jonbaldvin.
Þetta sönnunargagn sem starað hefur á þjóðina í líki organdi barns, hefur mönnum einhvern veginn yfirsést, og ekki að furða, því umræddur fyrrverandi formaður Alþýðuflokksins er reyndur í pólitískum vélabrögðum og kann aðferðina ad nominem, þ.e. að knésetja sendiboðann, sem á að heita ég.
Og rembist við það enn í þeim tilgangi að beina athyglinni frá glæpunum sínum tuttugu og þremur og að mér, hinni „veiku“ dóttur, á mannorðsaftökupallinum. Og hefur bara tekist það býsna vel, fyrir aðstoð fjórða valdsins, fjölmiðlanna.
Því viðtöl við hann, mér til höfuðs, og greinarskrif, frá og með árinu 2012, eru a.m.k. 66, en viðtölin við mig tvö. Þ.e. það sem Ingibjörg Dögg Kjartansdóttir tók í nafni í DV árið 2013 og það sem hetjurnar Helgi Seljan og Sigmar Gumundsson tóku í trássi við yfirboðara sína á RÚV þann 17. janúar sl. – sem ég nauðbeygð þáði af því sama tilefni að fá komið vörnum við gegndarlausum lygum „föðurins“ og hefur nú stefnt mér fyrir!
Í umræddu viðtali í Morgunútvarpi Rásar 2, rak ég málavexti – ólíkt honum, með vísan í framlögð gögn, sem í allra stystu máli eru þeir að kynferðisbrotaþoli hefur sætt nauðungarvistun að beiðni gerandans, vegna meints „geðhvarfasjúkdóms“ sem hann sannanlega aldrei hefur verið haldinn. Þ.e. ég! En það er einmitt þessum ranga stimpli, sem geðlæknar Landspítalans færðu kynferðisbrotamanninum á silfurfati, sem hann nú hampar frammi fyrir þjóðinni því til marks að hann sé saklaus af ásökunum allar um kynferðisbrot. Snilld!
Reyndar er hún ekki uppfinning umrædds vélráðamanns, þessi aðferð, en sérlega hentug til að velta úr sessi andstæðingum og er, eins og flestar pólitíkur vita, margnotuð.
„Af hverju hefur þá maðurinn aldrei verið kærður, því við búum jú í réttarríki?,“ spyrja varðhundar umrædds barnaníðings – sem taka hann á orðinu í drottningarviðtalinu á RÚV þann 3. febrúar sl. – þar sem mér reiknast til að hann ljúgi á mínútu fresti, að „þetta“ þ.e. níð hans á börnum hafi „aldrei verið kært“ – sem er auðvitað ekki rétt, því í þrígang hef ég reynt að koma lögum yfir þennan síkynferðisbrotamann.
Í fyrsta sinni þann 19. ágúst árið 1992, þá ég hótaði umræddum þáverandi utanríkisráðherra kæru vegna kynferðisbrots hans gagnvart 14 ára stúlku, með þeim málalyktum að ég, frelsissvipt á geðdeild LSH, var á korteri greind með geðhvörf, og látin sæta nauðungarvistun mánaðarlangt, án lagaheimildar, þar sem hún var ekki borin undir æðri yfirvöld (þ.e. ráðuneyti og dóm) eins og bar lögræðislögum samkvæmt.
Í annað sinnið þann 13. 4. 2002, er ég tilkynnti (þá ófyrnt) kynferðisbrot þessa þáverandi sendiherra, gagnvart Guðrúnu Harðardóttur til lögreglunnar, með þeim málalyktum að ég, 10 mínútum seinna, var handtekin fyrir beiðni sendiherrafrúarinnar – sem ég hafði nokkrum dögum áður leitt í allan sannleikann um níð hans gagnvart 6 stúlkubörnum, og síðan nauðungarvistuð vegna meintra ranghugmynda um kynferðisbrot sendiherrans, beiðanda nauðungarvistunarinnar.
Í þriðja sinnið þann 8. 10. 2013, er ég lagði fram kæru á hendur umræddum fyrrverandi sendiherra Íslands vegna meiðyrða- og mannréttindabrota hans, er sætti frávísun lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu af þeirri yfirlýstu ástæðu að kynferðisbrot kærða féllu ekki undir 22. kafla alm. hgl.“ og „að öðru leyti“ þættu hin kærðu brot (og þ.m.t. ólögmætar frelsissviptingar, sem teljast til alvarlegustu brota alm. hgl.) „ekki efni“ í rannsókn. Þess valdandi að kæra þessi sætti ekki rannsókn.
Ekki frekar en kæra Guðrúnar Harðardóttur, þáverandi sendiheranum á hendur árið 2005, er sætti frávísun árið 2007, af þeirri uppgefnu ástæðu að hin kærðu brot væru ýmist fyrnd eða ættu ekki undir íslenska refsilögsögu.
Ég kenni mönnum hugarhik
og helst að sinna öngu.
Það eru verst hin þöglu svik
að þegja við öllu röngu.
Svo kvað Arne Garborg.
Búum í höfðingjasleikjuveldi?
Er nema von að ég spyrji?
Er það frétt, að lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu – sem sakamálalögum samkvæmt (52. gr.) skal hefja rannsókn út af vitneskju um refsivert brot, hvort sem honum hefur borist kæra eða ekki, og var upplýstur um það þann 7. júní sl., að umræddur gerandi hefur nú verið borinn sökum um kynferðisbrot af 43 aðilum, lætur það afskiptalaust?
Er það frétt, að Hörður Jóhannesson, fyrrverandi aðstoðarlögreglustjóri, varð uppvís að því (vegna uppljóstrunar Jóns Baldvins Hannibalssonar þann 4. 2. 2019) að hafa gefið út skjal í nafni „lögreglunnar á höfuðborgarsvæðinu“ þann 5. 1. 2012, upp á þá lygi, lögreglugögnum samkvæmt, að Jón Baldvin og Bryndís Schram hafi „aldrei kallað á lögreglu eða beðið um aðstoð af neinu tagi“ mín vegna“ – eins og lögreglustjóranum á höfuðborgarsvæðinu var gert kunnugt um þann 7. júní sl., er hefur látið það afskiptalaust?
Er það frétt, að rannsóknarlögreglan í „samantekt“ sinni á „aðalatriðum“ kæruskýrslu minnar – sem tekin var upp á myndband – er ég nú loks hef í höndum, hefur gerst sek um að leyna þeim upplýsingum sem ég veitti til sönnunar kærunni, með þeim málalyktum að þáverandi lögreglustjóri höfuðborgarsvæðisins, yfirmaður fyrrgreinds Harðar Jóhannessonar, byggði þá ákvörðun sína að vísa frá kærunni – eins og síðan ríkissaksóknari sem staðfesti þá ákvörðun, ýmist á röngum eða ófullunægjandi upplýsingum – eins og lögreglustjóranum á höfuðborgarsvæðinu var gert kunnfjugt um þann 16. janúar árið 2018, er látið hefur það afskiptalaust?
Mér – sem hef látið dómsmálaráðherra í té gögn er sanna að ofangreindar staðhæfingar eru réttar, finnst þetta vera fréttir.
En þér? Það er spurningin.
Ræðan var flutt á morgunverðarfundinum „Aðgát skal höfð“ sem heilbrigðisráðuneytið hélt á Grand Hótel 31. október. Umfjöllunarefni fundarins voru viðmið í umfjöllun fjölmiðla um geðheilbrigðismál. Höfundur er lögfræðingur, leikkona, kennari og rithöfundur.