Höfundur / Anna Kristjánsdóttir
Ég vaknaði um miðja nótt með slæma verki á hálsinum, gat ekki með nokkru móti hreyft höfuðið nema að allur líkaminn fylgdi með. Hálsrígurinn illræmdi sem ég þjáðist af í lok síðustu aldar var kominn aftur eftir öll þessi ár og nú var engin Oddný hnykkjari nálæg til að hnykkja mig og ljóst að enginn hnykkjari eða sjúkraþjálfari í Paradís væri tilbúinn að beita sínum góðu aðferðum til að losa mig við verkina á tímum kórónavíruss og dauða.
Ég reyndi að þrauka af nóttina, en eftir sturtu og heita bakstra fór aðeins að linast um verstu verkina og ég gat aðeins hreyft höfuðið, fann einhversstaðar gamlar Parkódíntöflur hvar síðasti neysludagur var merktur í ágúst 2018 og eftir tvær slíkar varð ég sæmilega hress til að komast í föt og fá mér morgunkaffið.
Ég velti fyrir mér hvort ég ætti að fara beint til læknis eða í apótekið, en mun styttra var að komast í apótekið. Því fylgdi hinsvegar sá ókostur að ég þurfti að fara framhjá lögreglustöðinni í bænum þar sem var stöðug vakt til að fylgjast með óþarfa mannaferðum og sekta þá sem brutu útgöngubannið. Ég ákvað samt að prófa, gerði mig sæta, setti upp ræningjagrímuna sem ég hafði búið til úr gamalli buxnaskálm, fór í bláu latexhanskana og óð af stað.
Eins og gaf að skilja voru nokkrir lögreglumenn utan við lögreglustöðina að ræða sín á milli um afrek sín við að reka fólk heim sem brotið hafði útgöngubannið. Ég lét mig hafa það, færði ræningjagrímuna betur yfir nefið og óð í gegnum hópinn og áfram niður í bæ. Það var lögreglubíll við bensínstöð Dísu en þeir létu mig afskiptalausa, öryggisvörðunum við Kirkjutorg leist heldur ekkert á mig og ég gat haldið áfram niður göngugötuna. Rétt áður en ég kom að apótekinu komu tveir lögreglumenn á mótorhjólum, sá fremri rétti upp hendina eins og til að stöðva mig, en ég veifaði á móti með bláu höndinni og fór inn í apótekið.
Þar var búið að breyta öllu skipulagi, setja upp hlífar úr plexigleri við afgreiðsluborðin og ekki skildi ég mikið af því sem lyfjafræðingurinn sagði á bak við grímuna sína og plexíglerið. Ég var ekkert betri, benti á hálsinn á mér og gerði merki sem ekki gat misskilist. Gel eða pillur, spurði hann þá. Ég dró aðeins niður ræningjagrímuna, gel og pillur, svaraði ég. Hvorutveggja fékk ég afgreitt með hraði, greiddi með snertilausu kortinu og hélt heim á leið. Mótorhjólalöggurnar biðu fyrir utan apótekið en þegar þær sáu mig með pokann héldu þær í burtu og ég komst heim án vandræða.
Nú sit ég heima í lyfjarússi og tel dagana uns útgöngubanninu verður aflétt og hnykkjarar Paradísar mæta aftur til vinnu eftir langt og leiðinlegt orlof, það er að segja þeir sem munu lifa af kórónuveiruna.