Fjölmiðlar hafa um margt breyst undanfarna áratugi. Dagblöðum hefur fækkað, útgáfudögum þeirra fækkað og síðast en ekki síst hefur lesendum þeirra fækkað með hverju árinu sem líður. Þeir sem enn lesa dagblöð eru deyjandi hópur, risaeðlur í nútímanum. Enda er staðreynd að fjölmiðlar berjast í bökkum fjárhagslega og standa svo höllum fæti að ríkið ákvað að hlaupa undir bagga.
Hér á landi er vart hægt að tala um samkeppni á fjölmiðlamarkaði, fáu er til að dreifa sem kallast skúbb og í fréttum er svo sem ekki margt fréttnæmt; óvinsælar aðgerðir ríkisstjórnarinnar á nánast öllum sviðum; sjálftaka ríkisstjórnarinnar; nepótismi innan ríkisstjórnarinnar, og svo mætti áfram telja.
Ekki má gleyma svonefndum áhrifavöldum sem sjaldnast nást á mynd fullklæddir, en um áhrif þeirra skal ekki fjölyrt hér.
Á vettvangi fjölmiðla hér á landi hefur nú um þó nokkurt skeið borið á óvild þeirra á milli og stundum kveður svo rammt að þeirri óvild að maður gæti hreinlega haldið að fjölmiðlar ættu hér á landi í hreinræktaðri samkeppni, sem er svo alls ekki raunin.
Kannski er það ekki undarlegt í ljósi þess að blaðamenn og fjölmiðlamenn aðrir eru „endurvinnsluvara“ og búnir, sumir hverjir, að fara hringinn allmörgum sinnum. Vistaskipti hafa ekki alltaf átt sér stað með friðsamlegum hætti, sem síðan hefur hleypt illu blóði í viðkomandi. Þá eru hæg heimatökin og einfalt mál að níða skóinn af fyrrverandi vinnufélögum og fyrrverandi vinnustað.
Illindin sem skapast í kjölfarið verða síðan vatn á myllu einhvers annars fjölmiðils sem smíðar úr þeim „frétt“ sem er, þegar grannt er skoðað talandi dæmi um þá fréttaþurrð sem er landlæg á landi hér.
Fátt virðist fylla einn fjölmiðil meiri Þórðargleði en tíðindi af bágri stöðu og dapurlegum ársreikningi annars miðils og ekkert annað í stöðunni en að skrifa um það „frétt“ .
Annars er það magnað að allt sem fréttnæmt telst í heimi hér skuli alltaf passa akkúrat í einn fréttatíma.