Konur eru geðveikar, bilaðar, gjörsamlega snaróðar. Þær eru svo needy, dramatískar og trylltar. Alveg snælduruglaðar. Sjálf er ég mjög meinuð og sjálfhverf og eins hafa allar klikkuðu konurnar í kringum mig þurft að sitja undir sömu yfirlýsingum. Sálsjúku vinkonur mínar eru meira og minna samansafn af háttstandandi og drífandi geðbiluðum konum. Þær eru líka klappstýrur geðveiki minnar. Ég er rík þegar kemur að ástkærum samböndum við klikkhausa og á marga sem standa mér nærri. Ég heyri ekki í þeim öllum daglega og stundum líður langt á milli en alltaf svífur geðveiki þeirra yfir vötnum. Ófærar um að taka ábyrgð á eigin tilfinningum þá hringjum við hver í aðra þegar eitthvað bjátar á og okkur vantar stuðning. Það er auðvitað fáranlegt hversu ósjálfstæðar við eru. Grenjandi og tuðandi yfir endalausum smá vandamálum.
Flestar þessarar dramadrottninga hef ég þekkt frá barnsaldri. Ég er engan veginn alltaf sammála þvaðrinu í þeim og þær eru svo vitfirrtar að vera mér ekki alltaf sammála. Þær eru allar mismunandi sinnusjúkar en það sem einkennir okkur er hversu brengluð og órjúfanlegan tengsl okkar eru í þessari sjálfskapaðri dramatík.
Við höfum allar gengið í gegnum orðaskak, sambandsslit eða skilnaði. Fólkið sem hefur sagt skilið við okkur er með eindæmum heilsteyptir einstaklingar sem hafa kennt okkur hversu firrtar við erum. Eins og gefur að skilja er enginn heilvitur sem nennir að eyða lífinu með jafn geðtrufluðum konum eins og okkur. Makar og önnur viðhengi sem enn hanga með okkur eru svo kúguð og heilaþvegin að þau þora ekki að fara.
Ég er svo baneitruð að mér leiðist fólk sem getur ekki tekið samtalið heldur grípur í uppnefningar eða úttúðanir með sálfræðilegum hugtökum. Ég er að tala til allra karlmanna og kvenmanna hvort heldur gamalla, ungra, sama hvort sem um er að ræða núverandi eða fyrrum ráðherra, feður, bekkjabræður, mömmur, systur, ömmur eða afar.
Að stökkva til og mála einhvern andlega veikan er álíka sterkt mótsvar eins og „mí-mí-mí“ í rökræðum. Ég tel að flestir sem uppnefni viti upp á sig sökina eða hafi einfaldlega ekki nægilega tilfinningagreind til að taka samtalið. Ef þú finnur þig knúin/n til að grípa til viðlíka örþrifaráðs þá er ég með geggjað ráð fyrir þig: Viðurkenndu með orðum að þú teljir líðan, upplifun eða viðkomandi ekki þess virði að hlusta á og gakktu í burtu. Segðu það beint út að þú hafir enga samkennd með einstaklingnum. Með því að kalla einhvern geðveikan ert þú að firra þig ábyrgð á hvernig hegðun þín og framkoma hefur áhrif á fólkið í kringum þig. Að gera lítið úr líðan einhvers er nefnilega kolruglað.
Vert er að sýna pistlahöfundi aukna samkennd og sannmælis en telst hann frá og með á næsta ári á fimmtugsaldri.