Glúmur gleður og fólk á skilið að fá að njóta orða hans; visku og húmors. Skilyrðislaust.

Hann segir:

„Mamma á það til að vera of mikið mamma. Hún vakti mig á sérhverjum morgni frá upphafi skólagöngu til að tryggja að ég mætti. Og í þau örfáu skipti sem ég nennti ekki á fætur og laug að ég væri lasinn skipaði hún mér á fætur og sagði mér að hypja mig í sund fyrst ég væri svona voða veikur. Svo það var aldrei neinn sjens á að ljúga sig veikan. Það var þá. En ekkert hefur breyst.“

Glúmur rennur fimum fingrum um lyklaborðið er dæsir af vellíðan og biður um meira – og fær meira, eins og við hin:

„Ég reisti mér hús hér á landi fjölskyldunnar sem afi keypti á síðustu öld. Í morgun þurfti ég að vakna snemma í vinnu. Ég vaknaði við stanslausar hringingar eldsnemma. Og hver var á hinum endanum. Nú auðvitað mamma. Hún sá bíl minn í hlaðinu og varð hrædd um að ég yrði of seinn. Þannig að ekkert hefur breyst frá því ég var sex ára.“

Og segir að endingu:

„Nú fimmtiu árum síðar er enginn friður fyrir mömmu. Aldrei hægt að hringja sig veikan og fá að sofa út. Og bara slappa af. Í hennar augum er þessi fimmtíu og sex ára drengur ennþá bara barn sem þarf á fætur. Ef þetta er ekki móðurást þá veit ég ekki hvað ást er. Og ástin er gagnkvæm. Ég elska mömmu. Án hennar vaknaði ég aldrei. En þetta fer að verða andskoti þreytandi.“

Fólk er í hættu inn­an bygg­inga þar sem burðarþol er ófull­nægj­andi, að mati Ein­ars Þor­steins­sonar borgarstjóra, og þess vegna hafi hann látið rýma leik­skól­ann Brákar­borg, og er gagn­rýn­inn á fram­kvæmd­ina.

Ein­ar var gest­ur Spurs­mála og þar var spurður út í mál­efni leik­skól­ans er Reykja­vík­ur­borg setti á fót; með kostnaði upp á heila 2,3 millj­arða íslenskra króna.

Kemur fram að það var gert með upp­kaup­um á hrör­legu húsi er gert var upp. En í ljós kom að torfþak og mikið efn­is­magn er mokað var á þakið var .annig að vegg­ir húss­ins stand­ast eigi þunga þess.

Einar var spurður: Voru börn­in á leik­skólanum í hættu?

„Ég fékk upp­lýs­ing­ar um þetta í sum­ar og mitt viðbragð var að kalla alla heim úr sum­ar­fríi því ég sá að ef burðarþol er ekki í lagi þá er fólk í hættu. Ég lít svo á. Það komu þarna tvær verk­fræðiskýrsl­ur sem sýndu að burðarþolið var ekki í lagi.“

Seg­ist hann þrátt fyr­ir þetta svar ekki alveg geta full­yrt að börn eða starfs­fólk hafi verið í einhverri hættu; hins veg­ar þurfi að líta til þess að bygg­ing­ar sem þessar eigi að geta staðið af sér jarðskjálfta; niður­stöður sér­fræðinga séu að ­bæta þurfi burðarþol húss­ins til þess að húsið telj­ist í eðlilegu og löglegu ástandi.

Einar er alls ekki hrifinn af því „að fara í svona aðgerð; að kaupa gam­alt hús á háa fjár­hæð og eyða svo mikl­um fjár­mun­um í að gera það upp. Skól­inn er fal­leg­ur núna en hann stenst því miður ekki þær kröf­ur sem við ger­um til bygg­ing­anna,“ seg­ir Ein­ar.

Tónlistarmaðurinn Ingólfur Steinsson ritar grein sem ber yfirskriftina: Þjóðar­morð með vest­rænum vopnum.

Hefst á þessum orðum:

„Ég skrifaði nokkrar greinar eftir að geðveikin á Gaza hófst. Taldi mig hafa sagt mitt síðasta orð í byrjun ársins. Maður hélt e-n veginn að þessu myndi brátt ljúka. Annaðhvort að tekið yrði fyrir fjöldamorðin af viti bornum Vesturlöndum eða að stríðsaðilar sæju sóma sinn í því að gera vopnahlé og hætta fjöldamorðum á almenningi.“

Bætir við:

„Nú hefur komið í ljós að hvorugt er á döfinni. Allt síðan Ísraelsríki var svo ólánlega fundinn staður í Palestínu hefur það átt í fullu tré við nágranna sína. Frá upphafi, fyrir rúmum 75 árum, hafa Ísraelsmenn getað reitt sig á vestrænan stuðning. Að hluta er þessi saga með þeim ólíkindum sem holocaustið markaði henni.“

Ingólfur færir í tal að „andúð á gyðingum hafði verið landlæg í Evrópu og Bandaríkjunum á fjórða áratugnum og reyndar miklu lengur. Við þurfum ekki að leita lengra en til íslenskra stjórnvalda til sönnunar á því. Allmörgum þýskum fjölskyldum gyðinga hafði verið neitað hér um hæli og þær sendar til baka út í opinn dauðann. Því var það svo að hinn vestræni heimur, með bakþanka sína, vildi taka þátt í að finna þessari sárt leiknu þjóð samastað til frambúðar. Gyðingar höfðu tekið að setjast að í landinu helga eða Síon, (eftir fjallinu), á síðari hluta 19. aldar. Þaðan er orðið síonismi komið, hreyfing sem varð til á svipuðum tíma. Frá upphafi var orðið notað um þá sem vildu stofna þjóðarheimili gyðinga í Palestínu.“

Hann ljær máls á því að „síonistar voru almennt á þeirri langsóttu skoðun að þarna ætti þjóðarheimilið að vera þar sem þeir höfðu búið fyrir næstum 2000 árum. (Svipað og ef við myndum krefjast lands í Noregi vegna búsetu forfeðranna þar.) Og þó að gyðingdómur hafi að sönnu gefið kristninni ýmislegt, hefur mér alltaf þótt hugmyndin um guðs útvalda þjóð fremur hjákátleg að maður tali nú ekki um að vitna í helgisagnir eins og að hann/hún hafi gefið þeim landið.“

Ingólfur nefnir að við upphaf „fyrra stríðs 1914 bjuggu í landinu helga um 56 þúsund gyðingar og 700 þúsund arabar. Því að þessi hugmynd um þjóðarheimili gyðinga í Palestínu hafði einn augljósan galla. Það bjó fólk fyrir í landinu. Fyrir seinna stríð áttu gyðingar u.þ.b. 5 % landsins en nú voru uppi hugmyndir um að þeir skyldu fá meira en helming þess og það bestu ræktarlöndin. Þetta gátu arabar á svæðinu ekki þolað og smám saman jukust skærur milli þessara aðila. Bretar sem höfðu stjórnað þarna drógu sig í hlé.“

Hann segir að „í stuttu máli var ríki gyðinga stofnað í maí 1948. Arabar höfðu mótmælt þessum hugmyndum frá upphafi og nú réðust þeir gegn hinu nýstofnaða ríki. Gyðingar voru alltaf vel studdir af Vesturlöndum og miklu betur vopnum búnir. Vopn araba voru gömul og úr sér gengin. Til að gera langa sögu stutta voru háð allmörg stríð á milli þessara aðila sem síonistar unnu öll. Með síaukinni aðstoð Vesturlanda (í seinni tíð aðallega USA) hafa átökin milli þeirra og Palestínu, sem þeir hafa hersetið frá 1967, líkst æ meira leiks kattarins að músinni.“

Ingólfur segir að árásin þann 7. október síðastliðin hafi þess vegna ekki komið á óvart:

„Þetta var enn ein örvæntingarfull tilraun til þess að minna á vandamál Palestínu sem voru fallin í skuggann. Arabaríkin höfðu verið að friðmælast við Ísrael og nú var samningur við Saudi-Arabíu nánast tilbúinn. Árásin breytti stöðunni fullkomlega. Þó að ég sé ekki trúaður á þau óhæfuverk sem vestrænir fréttamiðlar halda fram að Hamas hafi framið þá voru þetta óneitanlega vatnaskil í samskiptum þjóðanna. Palestína hafði verið hersetin í tæp 60 ár og barist gegn hernáminu með ýmsum hætti en þetta var áreiðanlega þyngsta höggið sem fulltrúar þess fólks höfðu greitt Ísrael.“

Segir:

„Eftir áratuga hernám hlýtur það að vera inngróið í hinn kúgaða að berjast gegn hernámsaðilanum. Notaðar hafa verið ýmsar aðferðir til frelsisbaráttunnar og þær ekki allar fallegar. Eflaust var árásin á Ísrael ofbeldisfyllri og ljótari en áður hafði þekkst en þetta eru samt hinir undirokuðu að krefjast frelsis frá aðila sem hefur öll þeirra ráð í hendi sér. Palestínumönnum hefur lengi verið haldið eins og fé innan girðingar; til að komast út þarf oft að hafa alls konar leyfi og fara í gegnum eftirlitshlið þar sem hver aðili er myndaður. Ísrael ræður í stórum dráttum hvernig þetta fólk hreyfir sig. Hernámsaðilinn stjórnar öllu á Gaza: Aðgangi að rafmagni, vatni og öðrum lífsins gæðum. Gaza hefur verið kallað stærsta opna fangelsi jarðar. Þar er kúgunin enn meiri en á Vesturbakkanum.Og ef fólk fer ekki eftir reglunum mætir herinn með alvæpni.“

Ingólfur talar um landrán:

„Landránið er svo sér kapítuli og mest stundað á Vesturbakkanum þar sem landránsbyggðir hafa skotið upp kollinum eins og gorkúlur síðan 1967 og ránsmenn fara nú um með sívaxandi ofbeldi. Að láta sér detta í hug að fremja þvílíkt þjóðarmorð og nú hefur staðið í 10 mánuði er nokkuð sem erfitt er að skilja. Að brjóta öll hugsanleg mannréttindi, fremja endalausa stríðsglæpi, þjóðernishreinsanir, svelta fólkið og halda frá því vatni. Gazabúar eru nú svo hart leiknir að þeir eiga ekkert eftir, byggðirnar hafa verið lagðar í rúst og fólkið hefst við innan um brakið, matar- og vatnslítið meðan frárennsli hefur allt verið eyðilagt, sorp hleðst upp og hvers kyns faraldur er yfirvofandi. Allt er þetta í algjörri andstöðu við þau mannlegu réttindi sem vestrænar þjóðir hafa verið að reyna að koma sér saman um sl. 100 ár. Og yfirskin allra þessara árása er að Hamasliðar hafi verið á svæðinu!“

Ingólfur segir að það „að drepa tugi þúsunda kvenna, barna, gamalmenna og særa enn fleiri, á þessum forsendum, er nýtt met í ómennsku. Auðvitað eru hægri fasistar við völd í Ísrael. En eiga þeir að komast upp með þetta? Sem betur fer hefur glæpadómstóllinn í Haag sagt það sem blasir við öllum: Þetta er tilraun til þjóðarmorðs! Og fáeinar þjóðir hafa viðurkennt Palestínu sem ríki. En Bandaríkin ráða því sem þau vilja ráða í krafti styrkleika síns; þau eru með liðleskjuna Blinken og hinn seníla Biden; þeir þykjast hafa verið að semja um vopnahlé mánuðum saman án þess að geta sýnt fram á nokkurn árangur; og svo er rauðhærða fíflið á vappi við dyrnar, hrópandi að þetta hefði aldrei gerst hefði hann verið aðal og síonistar verði að fá að ljúka verkinu, meðan allt sæmilega viti borið fólk veit að ekki er hægt að útrýma hugmyndafræði! Neisti frelsisins í brjósti hins kúgaða verður ekki slökktur. Staðreyndin er sú að USA hefur stutt þjóðarmorðið með endalausum vopnasendingum. Stuðningur okkar við Ísrael er bjargfastur, segja þér og neita að setja síonistum neinn stól fyrir nokkrar dyr.“

Að hans mati er eina manneskjan sem er með ráði og „rænu í þeirri forystusveit er Kamala Harris. Hún hefur andæft stríðsglæpunum, neitaði að taka þátt í fáránlegri hallelújasamkomu Repúblíkana í þinghúsinu og sagði glæpamanninum Bíbí til syndanna. Hvort hún lyppast síðar niður við hlið Bidens verður tíminn að leiða í ljós. Og svo halda þeir áfram að sprengja og drepa og eyðileggja með vestrænum vopnum meðan stjórnvöld Vesturlanda segja já og amen en almenningur andæfir. Og hvað eru þau mótmæli kölluð af síonistum og stjórnvöldum Bretlands, USA og Þýskalands? Jú, mótmælin gegn slátrun á tugþúsundum barna og kvenna eru kölluð gyðingahatur!“

Segir að endingu:

„Og svo er farið með möntruna um að Ísrael hafi rétt til að verja sig. En þegar síonistar leggja heilt land í rúst og drepa tugþúsundir þá er það móðgun við heilbrigða skynsemi að nota hugtakið vörn eða að kalla andóf gegn slíku gyðingahatur! Það er móðgun gegn þeim sem urðu fyrir raunverulegu gyðingahatri og týndu lífi í holocaustinu; það er móðgun við gyðinga víðs vegar um heiminn sem hafa andstyggð á síonistum og því hvernig þeir fara með Palestínumenn, gyðingdóminn, trúna og að þeir skuli dirfast að fremja þjóðamorð og kalla það vörn.“

Með breytingu á lögum um útlendinga er tóku gildi í haust varð hópur fólks er neitað hefur verið um alþjóðlega vernd en eigi er hægt að vísa úr landi, alveg réttindalaus.

Rauði krossinn hefur sinnt þessum réttindalausa hópi; rekur fyrir hann gistiskýli, en hópurinn er eigi stór; tíu til fimmtán manns og hefur eigi stækkað síðan Rauði krossinn tók við þjónustunni.

Samningur íslenska ríkisins við Rauða krossinn hefur verið framlengdur einu sinni; Rauði krossinn hefur lagt það til við ráðuneytið að þjónustunni verði nú fundinn annar farvegur.

Kristín S. Hjálmtýsdóttir, sem er framkvæmdastjóri Rauða krossins, telur tímabært að þrýsta á stjórnvöld um langtímalausn; Rauði krossinn hafi á sínum tíma samþykkt að taka þjónustuna að sér og stjórnvöld hafi haft alveg heilt ár til að finna málinu annan farveg; sagði þetta í samtali við RÚV:

„Það ekki varanleg lausn að Rauði krossinn reki úrræði fyrir þjónustusvipta einstaklinga. Það er á höndum ríkisins að sjá um það. Næsti fundur um málið verður í lok næstu viku og þá munum við fara yfir stöðuna. Það sem við hjá Rauða krossinum höfum lagt áherslu á er að það þarf að tryggja að það verði ekki þjónusturof fyrir hópinn, að þau endi ekki á götunni, að það verði ekki þjónusturof, að þau lendi ekki á götunni frá og með ágústlokum og ég veit að stjórnvöld eru á sama máli og við.“

Nú er komið á daginn að embætti rík­is­lög­reglu­stjóra keypti um 400 Glock-skamm­byss­ur fyr­ir leiðtoga­fund Evr­ópuráðsins er hald­inn var í Reykja­vík í maí í fyrra.

Embættið keypti skamm­byss­urnar fyr­ir 29.490.300 krón­ur af Veiðihús­inu Sökku. Rík­is­lög­reglu­stjóri vill ekki upp­lýsa náḱvæmlega hversu marg­ar skamm­byss­ur voru keypt­ar né hvað ein­ing­ar­verðið var á byss­un­um.

Kemur fram á mbl.is að fjár­mála­stjóri Sökku vildi ekki upp­lýsa um hvaðan veiðihúsið pantaði byss­urn­ar.

Skoðaðar voru vefsíður hjá byssu­söl­um; eins og Gun Factory EU og Gun Store EU; má sjá að fimmta kyn­slóð af Glock 17-skamm­byss­um kost­ar um 530 evr­ur stykkið hjá báðum byssu­söl­um með virðis­auka­skatti; Það munu vera 81.206 krón­ur á geng­inu í dag; lít­ill mun­ur er á gengi krón­unn­ar nú og þegar kaup­in áðurnefndu voru gerð þann 29. mars 2023.

Fyr­ir 29.490.300 krón­ur er hægt að kaupa alls 363 skamm­byss­ur á þessu verði.

Rík­is­lög­reglu­stjóri hefur eigi viljað birta gögn­ um kaupin né úr­sk­urðar­nefnd­ um upp­lýs­inga­mál:

„Að mati nefnd­ar­inn­ar verð­ur þannig að telja að upp­lýs­ing­ar um fjölda skot­vopna og skot­færa, sund­urliðað eft­ir gerðum vopn­anna, sem og upp­lýs­ing­ar um tækni­lega eig­in­leika fyrr­greindra ein­skots­byssa, kunni að nýt­ast þeim sem hafa í hyggju að fremja árás­ir eða til­ræði og að op­in­ber­un þess­ara upp­lýs­inga myndi því raska al­manna­hags­mun­um.“

Aðstoðarmaður Dags B. Eggertssonar fyrrum borgarstjóra fékk greiddar sex milljónir króna vegna ótekins orlofs sem og biðlauna er hann lét af störfum í janúar.

Starfsmaðurinn hafði sinnt starfi aðstoðarmanns í eitt ár.

Aðstoðarmaðurinn, sem heitir Dilja Ragnarsdóttir, byrjaði í starfi sínu í janúar árið 2023. Diljá gegndi starfinu því í 12 mánuði alls; naut hún biðlauna í þrjá mánuði er námu um sex milljónum króna.

Einar Þorsteinsson, borgarstjórinn sem tók við af Degi, ræddi málið við Spursmál þar sem hann var spurður hvort eðlilegt væri að leysa út starfsmenn með sex milljóna króna eingreiðslu eftir eitt ár í starfi:

„Ef að framkvæmdin er samkvæmt reglum og lögum þá er ekki tækifæri fyrir mig til að stíga inn í það. Ég ætla ekkert að sitja hér og setja mig í þá stöðu að vera að verja framkvæmd sem ég fékk aldrei inn á borð til mín. Borgarstjóri er ekki í einhverjum orlofsútreikningum fyrir starfsmenn borgarinnar; það er ekki hans hlutvert. Ég get ekki séð að þetta hafi farið á ská og skjön við þá framkvæmd sem almennt er viðhöfð og byggir á kjarasamingsbundnum réttindum. Upphæðin er há, borgarstjóri er á háum launum, það er mikið frí sem er tekið. Auðvitað lítur þetta ekki vel út. 10 milljónir? Það er há upphæð.“

Glúmur gleður og fólk á skilið að fá að njóta orða hans; visku og húmors. Skilyrðislaust.

Hann segir:

„Mamma á það til að vera of mikið mamma. Hún vakti mig á sérhverjum morgni frá upphafi skólagöngu til að tryggja að ég mætti. Og í þau örfáu skipti sem ég nennti ekki á fætur og laug að ég væri lasinn skipaði hún mér á fætur og sagði mér að hypja mig í sund fyrst ég væri svona voða veikur. Svo það var aldrei neinn sjens á að ljúga sig veikan. Það var þá. En ekkert hefur breyst.“

Glúmur rennur fimum fingrum um lyklaborðið er dæsir af vellíðan og biður um meira – og fær meira, eins og við hin:

„Ég reisti mér hús hér á landi fjölskyldunnar sem afi keypti á síðustu öld. Í morgun þurfti ég að vakna snemma í vinnu. Ég vaknaði við stanslausar hringingar eldsnemma. Og hver var á hinum endanum. Nú auðvitað mamma. Hún sá bíl minn í hlaðinu og varð hrædd um að ég yrði of seinn. Þannig að ekkert hefur breyst frá því ég var sex ára.“

Og segir að endingu:

„Nú fimmtiu árum síðar er enginn friður fyrir mömmu. Aldrei hægt að hringja sig veikan og fá að sofa út. Og bara slappa af. Í hennar augum er þessi fimmtíu og sex ára drengur ennþá bara barn sem þarf á fætur. Ef þetta er ekki móðurást þá veit ég ekki hvað ást er. Og ástin er gagnkvæm. Ég elska mömmu. Án hennar vaknaði ég aldrei. En þetta fer að verða andskoti þreytandi.“

Fólk er í hættu inn­an bygg­inga þar sem burðarþol er ófull­nægj­andi, að mati Ein­ars Þor­steins­sonar borgarstjóra, og þess vegna hafi hann látið rýma leik­skól­ann Brákar­borg, og er gagn­rýn­inn á fram­kvæmd­ina.

Ein­ar var gest­ur Spurs­mála og þar var spurður út í mál­efni leik­skól­ans er Reykja­vík­ur­borg setti á fót; með kostnaði upp á heila 2,3 millj­arða íslenskra króna.

Kemur fram að það var gert með upp­kaup­um á hrör­legu húsi er gert var upp. En í ljós kom að torfþak og mikið efn­is­magn er mokað var á þakið var .annig að vegg­ir húss­ins stand­ast eigi þunga þess.

Einar var spurður: Voru börn­in á leik­skólanum í hættu?

„Ég fékk upp­lýs­ing­ar um þetta í sum­ar og mitt viðbragð var að kalla alla heim úr sum­ar­fríi því ég sá að ef burðarþol er ekki í lagi þá er fólk í hættu. Ég lít svo á. Það komu þarna tvær verk­fræðiskýrsl­ur sem sýndu að burðarþolið var ekki í lagi.“

Seg­ist hann þrátt fyr­ir þetta svar ekki alveg geta full­yrt að börn eða starfs­fólk hafi verið í einhverri hættu; hins veg­ar þurfi að líta til þess að bygg­ing­ar sem þessar eigi að geta staðið af sér jarðskjálfta; niður­stöður sér­fræðinga séu að ­bæta þurfi burðarþol húss­ins til þess að húsið telj­ist í eðlilegu og löglegu ástandi.

Einar er alls ekki hrifinn af því „að fara í svona aðgerð; að kaupa gam­alt hús á háa fjár­hæð og eyða svo mikl­um fjár­mun­um í að gera það upp. Skól­inn er fal­leg­ur núna en hann stenst því miður ekki þær kröf­ur sem við ger­um til bygg­ing­anna,“ seg­ir Ein­ar.

Tónlistarmaðurinn Ingólfur Steinsson ritar grein sem ber yfirskriftina: Þjóðar­morð með vest­rænum vopnum.

Hefst á þessum orðum:

„Ég skrifaði nokkrar greinar eftir að geðveikin á Gaza hófst. Taldi mig hafa sagt mitt síðasta orð í byrjun ársins. Maður hélt e-n veginn að þessu myndi brátt ljúka. Annaðhvort að tekið yrði fyrir fjöldamorðin af viti bornum Vesturlöndum eða að stríðsaðilar sæju sóma sinn í því að gera vopnahlé og hætta fjöldamorðum á almenningi.“

Bætir við:

„Nú hefur komið í ljós að hvorugt er á döfinni. Allt síðan Ísraelsríki var svo ólánlega fundinn staður í Palestínu hefur það átt í fullu tré við nágranna sína. Frá upphafi, fyrir rúmum 75 árum, hafa Ísraelsmenn getað reitt sig á vestrænan stuðning. Að hluta er þessi saga með þeim ólíkindum sem holocaustið markaði henni.“

Ingólfur færir í tal að „andúð á gyðingum hafði verið landlæg í Evrópu og Bandaríkjunum á fjórða áratugnum og reyndar miklu lengur. Við þurfum ekki að leita lengra en til íslenskra stjórnvalda til sönnunar á því. Allmörgum þýskum fjölskyldum gyðinga hafði verið neitað hér um hæli og þær sendar til baka út í opinn dauðann. Því var það svo að hinn vestræni heimur, með bakþanka sína, vildi taka þátt í að finna þessari sárt leiknu þjóð samastað til frambúðar. Gyðingar höfðu tekið að setjast að í landinu helga eða Síon, (eftir fjallinu), á síðari hluta 19. aldar. Þaðan er orðið síonismi komið, hreyfing sem varð til á svipuðum tíma. Frá upphafi var orðið notað um þá sem vildu stofna þjóðarheimili gyðinga í Palestínu.“

Hann ljær máls á því að „síonistar voru almennt á þeirri langsóttu skoðun að þarna ætti þjóðarheimilið að vera þar sem þeir höfðu búið fyrir næstum 2000 árum. (Svipað og ef við myndum krefjast lands í Noregi vegna búsetu forfeðranna þar.) Og þó að gyðingdómur hafi að sönnu gefið kristninni ýmislegt, hefur mér alltaf þótt hugmyndin um guðs útvalda þjóð fremur hjákátleg að maður tali nú ekki um að vitna í helgisagnir eins og að hann/hún hafi gefið þeim landið.“

Ingólfur nefnir að við upphaf „fyrra stríðs 1914 bjuggu í landinu helga um 56 þúsund gyðingar og 700 þúsund arabar. Því að þessi hugmynd um þjóðarheimili gyðinga í Palestínu hafði einn augljósan galla. Það bjó fólk fyrir í landinu. Fyrir seinna stríð áttu gyðingar u.þ.b. 5 % landsins en nú voru uppi hugmyndir um að þeir skyldu fá meira en helming þess og það bestu ræktarlöndin. Þetta gátu arabar á svæðinu ekki þolað og smám saman jukust skærur milli þessara aðila. Bretar sem höfðu stjórnað þarna drógu sig í hlé.“

Hann segir að „í stuttu máli var ríki gyðinga stofnað í maí 1948. Arabar höfðu mótmælt þessum hugmyndum frá upphafi og nú réðust þeir gegn hinu nýstofnaða ríki. Gyðingar voru alltaf vel studdir af Vesturlöndum og miklu betur vopnum búnir. Vopn araba voru gömul og úr sér gengin. Til að gera langa sögu stutta voru háð allmörg stríð á milli þessara aðila sem síonistar unnu öll. Með síaukinni aðstoð Vesturlanda (í seinni tíð aðallega USA) hafa átökin milli þeirra og Palestínu, sem þeir hafa hersetið frá 1967, líkst æ meira leiks kattarins að músinni.“

Ingólfur segir að árásin þann 7. október síðastliðin hafi þess vegna ekki komið á óvart:

„Þetta var enn ein örvæntingarfull tilraun til þess að minna á vandamál Palestínu sem voru fallin í skuggann. Arabaríkin höfðu verið að friðmælast við Ísrael og nú var samningur við Saudi-Arabíu nánast tilbúinn. Árásin breytti stöðunni fullkomlega. Þó að ég sé ekki trúaður á þau óhæfuverk sem vestrænir fréttamiðlar halda fram að Hamas hafi framið þá voru þetta óneitanlega vatnaskil í samskiptum þjóðanna. Palestína hafði verið hersetin í tæp 60 ár og barist gegn hernáminu með ýmsum hætti en þetta var áreiðanlega þyngsta höggið sem fulltrúar þess fólks höfðu greitt Ísrael.“

Segir:

„Eftir áratuga hernám hlýtur það að vera inngróið í hinn kúgaða að berjast gegn hernámsaðilanum. Notaðar hafa verið ýmsar aðferðir til frelsisbaráttunnar og þær ekki allar fallegar. Eflaust var árásin á Ísrael ofbeldisfyllri og ljótari en áður hafði þekkst en þetta eru samt hinir undirokuðu að krefjast frelsis frá aðila sem hefur öll þeirra ráð í hendi sér. Palestínumönnum hefur lengi verið haldið eins og fé innan girðingar; til að komast út þarf oft að hafa alls konar leyfi og fara í gegnum eftirlitshlið þar sem hver aðili er myndaður. Ísrael ræður í stórum dráttum hvernig þetta fólk hreyfir sig. Hernámsaðilinn stjórnar öllu á Gaza: Aðgangi að rafmagni, vatni og öðrum lífsins gæðum. Gaza hefur verið kallað stærsta opna fangelsi jarðar. Þar er kúgunin enn meiri en á Vesturbakkanum.Og ef fólk fer ekki eftir reglunum mætir herinn með alvæpni.“

Ingólfur talar um landrán:

„Landránið er svo sér kapítuli og mest stundað á Vesturbakkanum þar sem landránsbyggðir hafa skotið upp kollinum eins og gorkúlur síðan 1967 og ránsmenn fara nú um með sívaxandi ofbeldi. Að láta sér detta í hug að fremja þvílíkt þjóðarmorð og nú hefur staðið í 10 mánuði er nokkuð sem erfitt er að skilja. Að brjóta öll hugsanleg mannréttindi, fremja endalausa stríðsglæpi, þjóðernishreinsanir, svelta fólkið og halda frá því vatni. Gazabúar eru nú svo hart leiknir að þeir eiga ekkert eftir, byggðirnar hafa verið lagðar í rúst og fólkið hefst við innan um brakið, matar- og vatnslítið meðan frárennsli hefur allt verið eyðilagt, sorp hleðst upp og hvers kyns faraldur er yfirvofandi. Allt er þetta í algjörri andstöðu við þau mannlegu réttindi sem vestrænar þjóðir hafa verið að reyna að koma sér saman um sl. 100 ár. Og yfirskin allra þessara árása er að Hamasliðar hafi verið á svæðinu!“

Ingólfur segir að það „að drepa tugi þúsunda kvenna, barna, gamalmenna og særa enn fleiri, á þessum forsendum, er nýtt met í ómennsku. Auðvitað eru hægri fasistar við völd í Ísrael. En eiga þeir að komast upp með þetta? Sem betur fer hefur glæpadómstóllinn í Haag sagt það sem blasir við öllum: Þetta er tilraun til þjóðarmorðs! Og fáeinar þjóðir hafa viðurkennt Palestínu sem ríki. En Bandaríkin ráða því sem þau vilja ráða í krafti styrkleika síns; þau eru með liðleskjuna Blinken og hinn seníla Biden; þeir þykjast hafa verið að semja um vopnahlé mánuðum saman án þess að geta sýnt fram á nokkurn árangur; og svo er rauðhærða fíflið á vappi við dyrnar, hrópandi að þetta hefði aldrei gerst hefði hann verið aðal og síonistar verði að fá að ljúka verkinu, meðan allt sæmilega viti borið fólk veit að ekki er hægt að útrýma hugmyndafræði! Neisti frelsisins í brjósti hins kúgaða verður ekki slökktur. Staðreyndin er sú að USA hefur stutt þjóðarmorðið með endalausum vopnasendingum. Stuðningur okkar við Ísrael er bjargfastur, segja þér og neita að setja síonistum neinn stól fyrir nokkrar dyr.“

Að hans mati er eina manneskjan sem er með ráði og „rænu í þeirri forystusveit er Kamala Harris. Hún hefur andæft stríðsglæpunum, neitaði að taka þátt í fáránlegri hallelújasamkomu Repúblíkana í þinghúsinu og sagði glæpamanninum Bíbí til syndanna. Hvort hún lyppast síðar niður við hlið Bidens verður tíminn að leiða í ljós. Og svo halda þeir áfram að sprengja og drepa og eyðileggja með vestrænum vopnum meðan stjórnvöld Vesturlanda segja já og amen en almenningur andæfir. Og hvað eru þau mótmæli kölluð af síonistum og stjórnvöldum Bretlands, USA og Þýskalands? Jú, mótmælin gegn slátrun á tugþúsundum barna og kvenna eru kölluð gyðingahatur!“

Segir að endingu:

„Og svo er farið með möntruna um að Ísrael hafi rétt til að verja sig. En þegar síonistar leggja heilt land í rúst og drepa tugþúsundir þá er það móðgun við heilbrigða skynsemi að nota hugtakið vörn eða að kalla andóf gegn slíku gyðingahatur! Það er móðgun gegn þeim sem urðu fyrir raunverulegu gyðingahatri og týndu lífi í holocaustinu; það er móðgun við gyðinga víðs vegar um heiminn sem hafa andstyggð á síonistum og því hvernig þeir fara með Palestínumenn, gyðingdóminn, trúna og að þeir skuli dirfast að fremja þjóðamorð og kalla það vörn.“

Með breytingu á lögum um útlendinga er tóku gildi í haust varð hópur fólks er neitað hefur verið um alþjóðlega vernd en eigi er hægt að vísa úr landi, alveg réttindalaus.

Rauði krossinn hefur sinnt þessum réttindalausa hópi; rekur fyrir hann gistiskýli, en hópurinn er eigi stór; tíu til fimmtán manns og hefur eigi stækkað síðan Rauði krossinn tók við þjónustunni.

Samningur íslenska ríkisins við Rauða krossinn hefur verið framlengdur einu sinni; Rauði krossinn hefur lagt það til við ráðuneytið að þjónustunni verði nú fundinn annar farvegur.

Kristín S. Hjálmtýsdóttir, sem er framkvæmdastjóri Rauða krossins, telur tímabært að þrýsta á stjórnvöld um langtímalausn; Rauði krossinn hafi á sínum tíma samþykkt að taka þjónustuna að sér og stjórnvöld hafi haft alveg heilt ár til að finna málinu annan farveg; sagði þetta í samtali við RÚV:

„Það ekki varanleg lausn að Rauði krossinn reki úrræði fyrir þjónustusvipta einstaklinga. Það er á höndum ríkisins að sjá um það. Næsti fundur um málið verður í lok næstu viku og þá munum við fara yfir stöðuna. Það sem við hjá Rauða krossinum höfum lagt áherslu á er að það þarf að tryggja að það verði ekki þjónusturof fyrir hópinn, að þau endi ekki á götunni, að það verði ekki þjónusturof, að þau lendi ekki á götunni frá og með ágústlokum og ég veit að stjórnvöld eru á sama máli og við.“

Nú er komið á daginn að embætti rík­is­lög­reglu­stjóra keypti um 400 Glock-skamm­byss­ur fyr­ir leiðtoga­fund Evr­ópuráðsins er hald­inn var í Reykja­vík í maí í fyrra.

Embættið keypti skamm­byss­urnar fyr­ir 29.490.300 krón­ur af Veiðihús­inu Sökku. Rík­is­lög­reglu­stjóri vill ekki upp­lýsa náḱvæmlega hversu marg­ar skamm­byss­ur voru keypt­ar né hvað ein­ing­ar­verðið var á byss­un­um.

Kemur fram á mbl.is að fjár­mála­stjóri Sökku vildi ekki upp­lýsa um hvaðan veiðihúsið pantaði byss­urn­ar.

Skoðaðar voru vefsíður hjá byssu­söl­um; eins og Gun Factory EU og Gun Store EU; má sjá að fimmta kyn­slóð af Glock 17-skamm­byss­um kost­ar um 530 evr­ur stykkið hjá báðum byssu­söl­um með virðis­auka­skatti; Það munu vera 81.206 krón­ur á geng­inu í dag; lít­ill mun­ur er á gengi krón­unn­ar nú og þegar kaup­in áðurnefndu voru gerð þann 29. mars 2023.

Fyr­ir 29.490.300 krón­ur er hægt að kaupa alls 363 skamm­byss­ur á þessu verði.

Rík­is­lög­reglu­stjóri hefur eigi viljað birta gögn­ um kaupin né úr­sk­urðar­nefnd­ um upp­lýs­inga­mál:

„Að mati nefnd­ar­inn­ar verð­ur þannig að telja að upp­lýs­ing­ar um fjölda skot­vopna og skot­færa, sund­urliðað eft­ir gerðum vopn­anna, sem og upp­lýs­ing­ar um tækni­lega eig­in­leika fyrr­greindra ein­skots­byssa, kunni að nýt­ast þeim sem hafa í hyggju að fremja árás­ir eða til­ræði og að op­in­ber­un þess­ara upp­lýs­inga myndi því raska al­manna­hags­mun­um.“

Aðstoðarmaður Dags B. Eggertssonar fyrrum borgarstjóra fékk greiddar sex milljónir króna vegna ótekins orlofs sem og biðlauna er hann lét af störfum í janúar.

Starfsmaðurinn hafði sinnt starfi aðstoðarmanns í eitt ár.

Aðstoðarmaðurinn, sem heitir Dilja Ragnarsdóttir, byrjaði í starfi sínu í janúar árið 2023. Diljá gegndi starfinu því í 12 mánuði alls; naut hún biðlauna í þrjá mánuði er námu um sex milljónum króna.

Einar Þorsteinsson, borgarstjórinn sem tók við af Degi, ræddi málið við Spursmál þar sem hann var spurður hvort eðlilegt væri að leysa út starfsmenn með sex milljóna króna eingreiðslu eftir eitt ár í starfi:

„Ef að framkvæmdin er samkvæmt reglum og lögum þá er ekki tækifæri fyrir mig til að stíga inn í það. Ég ætla ekkert að sitja hér og setja mig í þá stöðu að vera að verja framkvæmd sem ég fékk aldrei inn á borð til mín. Borgarstjóri er ekki í einhverjum orlofsútreikningum fyrir starfsmenn borgarinnar; það er ekki hans hlutvert. Ég get ekki séð að þetta hafi farið á ská og skjön við þá framkvæmd sem almennt er viðhöfð og byggir á kjarasamingsbundnum réttindum. Upphæðin er há, borgarstjóri er á háum launum, það er mikið frí sem er tekið. Auðvitað lítur þetta ekki vel út. 10 milljónir? Það er há upphæð.“