Langaði að senda þér línu því ég hef stundum áhyggjur af þér.
Geri það nú.
Vona þú takir því vel.
Eftir því sem þú sekkur dýpra og dýpra niður í depurðina kemur þessi ró sem þú ert alltaf að leita eftir.
Hugsanirnar eru fallegar og viðkvæmar. Og þarna í depurðinni er ekki þann vonda óvin kvíðann að finna – þú getur þakkað fyrir það.
Depurðin er á jörðinni en leitast eftir því að lyfta þér upp frá henni en yfirgefa hana ekki.
Svo hlustar þú á tónana raða sér saman og mynda eina heild í verki þar sem Guð og Djöfullinn vaska upp og brjóta saman þvott; eins og málverk á striga sem ætlað var að vera til.
Berst við tárin og leyfir jafnvel einu og einu að sleppa út. Ferð hrærður á flug og starir óhræddur inn í eigin huga og tekst á við skuggann af sama krafti og þú virkjar gleðina og sköpunina; hræddur og kjarkaður.
Þessi barátta mun alltaf eiga sér stað á meðan þú dregur andann og hefur áhuga á lífinu og skilur að það er til þess eins að vera til.
Þegar þú svo fangar einfaldleikann og fagnar honum ertu búinn að sættast við dapurleikann og skilja að af rótum hans vex sú orka sem framkallar liti og hrifningu.
Framkallar hvörfin sem þú veist ekkert af en værir lítið án, nema vængjalaust fiðrildi eða ófleygur fugl.
Sjáumst vonandi sem fyrst.
Ég bið að heilsa.