John Grant
Þegar ég sat í rólegheitum á bekk í miðbænum á heitum sumardegi og hlustaði á John Grant syngja um sín persónulegustu mál og sólin rabbaði við mig á léttu nótunum þá renndi líkbíllinn í gegnum miðbæinn og ég hugsaði með mér að lífið gæti ekki orðið mikið betra, en kannski smá.
Reykingar
Þegar við æskuvinirnir þrír (tólf ára gamlir, árið 1983), báðum eiganda sjoppunnar á horninu á Helllisgötu og Norðurbrautar í Hafnarfirði um að fá að hringja, þóttumst við bara hringja og teygðum okkur í sígarettupakka sem voru staðsettir rétt hjá símanum og héldum síðan í Hellisgerði að reykja. Sjoppueigandinn rukkaði okkur aldrei fyrir símtölin en var einn daginn búinn að færa símann, þannig að það eina sem var nálægt honum var þurrmatur fyrir ketti. Reykingum var því sjálfhætt.
Í bili.
Sandinista
Hún var falleg og vildi vera í fjarbúð og hún elskaði lífið og mig. Þarna datt ég loksins í lukkupottinn, en vegna óheppni minnar sem engin leið var að komast hjá, eins og ég mætavel vissi þrátt fyrir vantrú annarra á þessari meintu óheppni minni, stóð þessi sæla ekki lengi yfir því hún var drepin af Sandinistum.