„Skil ekki hvernig fólk tengir rauðan lit við jólin, bara myrkur og kuldi, myrkur,“ muldraði hann fyrir munni sér í strætóskýlinu.
Hjúkrunarkona sem var að koma af vakt heyrði hvað hann sagði og sussaði blíðlega á hann.
„Er ekki einmitt málið að fá birtu, sterkari liti og meiri hlýju þegar allt þetta myrkur er svo yfirþyrmandi og kuldinn svona mikill?“ sagði hún og hann hálfpartinn hrökk við en svaraði engu fyrr en hún gerði sig líklega til að segja meira.
„Vil ekki heyra meira um jólin, það er kalt, það er dimmt, láttu mig vera,“ sagði hann og hljóp í burtu út í myrkrið sem var það eina sem beið hans.
Hjúkrunarkonan brosti kuldalega, hristi höfuðið eilítið og beið vagnsins með þá veiku von í huga að heima biðu hennar rauðar rósir á borðstofuborðinu og maðurinn sem yfirgaf hana fyrir aðra konu sem gat getið honum barn.