Jarðað
Ég tók þátt í því að láta ömmu mína síga niður í jörðina.
Það var erfitt en hafðist og ég hugsa ekki oft um það.
Tárin sem streymdu þá úr augum mínum breyttust í nokkra pínulitla demanta á leiðinni niður í gröfina og skreyttu kistuna með fallegum hætti.
Síðan brauðterturnar.
_____________________________________
EPLI Á SAFNI
Með hálfétið gult epli í annarri hendi og reiðhjólahjálm á höfðinu gramsaði hún með hinni hendinni í veskinu sínu, sem var svart á lit og greinilega ekki langt síðan hún festi kaup á því, í leit að kortinu sínu.
Á meðan grét fjögurra ára gamalt barn á meðan þolinmóður faðir þess reyndi að klæða það í úlpu.
Tuttugu og einni mínútu áður skilaði þéttvaxin kona bókum angandi af svitalykt; bækurnar voru sveittar en ekki konan.
Þegar konan með ríflega hálfétna eplið í annarri hendi virtist ekkert á leiðinni að finna kortið og biðröðin tekin að lengjast verulega greip ég í síðasta hálmstráið og náði að hætta að einblína á eplið og koma út úr mér einu óbrjáluðu setningunni sem í huga mínum var:
„Segðu mér bara kennitöluna.“