Hún hefur nokkrum sinnum staðið andspænis dauðanum, glímt við sjúkdóma sem barn og fullorðin kona, skilið við eiginmann sinn til 27 ára og fundið stóru ástina en svo misst í erfiðum og sorglegum veikindum. Allt segir hún þetta vera dýrmæta reynslu sem hjálpi henni í starfi sínu sem miðill og heilari, hún skilji fólk betur, þökk sé henni. Sorgir og sigrar, ástir og dauði hafa litað líf Guðrúnar Kristínar Ívarsdóttur.
Stóra ástin í lífi Guðrúnar er unnustinn eins og hún kallar hann en vill ekki nafngreina hann. „Ég og unnusti minn höfðum verið að hittast á unglingsárunum en svo slitnaði upp úr því en örlögin leiddu okkur saman aftur og við urðum ástfangin. Ég var þá enn í hjónabandi en rauf ekki hjúskaparheit mín. Ég fann það svo sterkt í hjarta mínu að þetta var maðurinn sem ég elskaði og vildi vera með. Unnusti minn var rómantískasti maður sem ég hef kynnst, mjög heiðarlegur og hjálpsamur, stundum kannski um of. Hjarta hans og sál var svo falleg og ég elska minninguna um það. Hann kenndi mér svo margt.
Það líður ekki sá dagur og ég hugsi ekki til hans eða tali við hann. Við vorum á ferðalagi þegar hann varð skyndilega veikur og lést nokkrum dögum síðar en þá vorum við komin til Spánar. Þetta reyndi mjög á mig því ég fékk lítið að vera hjá honum og hlúa að honum. Við tók mjög erfiður tími. Ég var dofin af sorg og þótt allt færi í gegnum útfararstofu var þetta samt mjög erfitt. Sonur minn gat sem betur komið út til mín og hjálpað mér með pappíra og annað en þetta var hræðilega erfiður tími. Ástin mín var dáin, mín einasta eina.“
Lestu áhrifaríkt og skemmtilegt viðtal við Guðrúnu Kristínu í heild sinni í Vikunni sem fæst á næsta sölustað eða í áskrift.
