Hún tekur þá engum vettlingatökum og mætir þeim með rafsuðuhanska og búr til að veiða í. Þetta eru engar venjulegar kisur heldur villikettir sem Una Guðný Pálsdóttir veiðir, þrífur, lætur gelda, gefur að borða, venur þá við menn og hleypir síðan aftur út í náttúruna, mun siðaðri en áður.
„Það eru villikettir alls staðar,“ segir Una Guðný. „Upphaflega voru þetta heimiliskettir sem af einhverjum ástæðum var hent út á gaddinn. Fólki finnst kettlingar oft sætir en kettir eru eins misjafnir og þeir eru margir og hver hefur sinn persónuleika sem kemur betur í ljós eftir því sem aldurinn færist yfir þá. Þá kann að vera að sá persónuleiki fari ekki saman með persónuleika eigandans. Það fylgir því ábyrgð að fá sér kött en þeir geta lifað í 18-20 ár ef þeirra er vel gætt og vel farið með þá.“
Mynd / Hallur Karlsson
Hún segir að villikettir séu alls staðar en hún segir þá þó ekki tilheyra náttúrunni. „Þetta eru ógeldar læður og fress sem sleppa eða er sleppt út í náttúruna og fjölga sér, oft stjórnlaust. Kettlingarnir sem í kjölfarið fæðast eru líka ógeldir og fjölga sér þegar þeir hafa aldur til. Ef þeir eru ekki geldir fjölga þeir sér jafnhratt og kanínur. Þeir merkja sér sín svæði og á vissum svæðum eins og í kringum Akrafjall og í hrauninu í Hafnarfirði hafa þeir fjölgað sér mjög á síðustu árum.“
Lestu skemmtilegt og fræðandi viðtal við Unu í Vikunni sem fæst á næsta sölustað eða í áskrift.
