Fyrir mína parta skiptir stærðin máli en hún nægir svo sannarlega ekki ef viðkomandi herramaður kann ekki að hafa hemil á dýrinu og djöflast þannig að manni líður eins og maður sé við það að klofna í tvennt. Mér fannst því aldeilis hafa rekið á fjörur mínar þegar ég hitti einn sem var ekki bara vel vaxinn niður heldur vissi nákvæmlega hvað hann var að gera.
Ég sat í rólegheitum á kaffihúsi og var að spjalla við gaur á Snapchat sem ég hafði „match-að“ við á Tinder nokkrum vikum áður. Ég vissi að hann byggi úti á landi en vissi ekki að hann byggi í þeim landshluta sem ég var akkúrat stödd á í ferðalagi á þessu augnabliki. Þegar ég uppgötvaði það þar sem ég sat þarna á kaffihúsinu, ein og yfirgefin, sendi ég honum skilaboð og sagðist halda að ég væri í hans heimabæ. Það kom á daginn og hann bauð mér að kíkja í kaffi.
Hverju hafði ég að tapa?
„Æ, takk fyrir boðið, það hefði verið gaman en ég þarf eiginlega að fara að koma mér aftur upp á hótel,“ skrifaði ég. Ég var nefnilega bara í stuttu stoppi í heimabænum hans, en gisti í öðrum sem var í rúmlega klukkutíma akstursfjarlægð og mig var farið að langa að koma mér aftur þangað yfir, fara í sturtu og svona eftir langan vinnudag.
„Ég get líka kíkt yfir til þín í kvöld,“ svaraði hann á móti.
„Þetta er náttúrlega alveg rúmlega klukkutími að keyra, ertu viss um að þú nennir því?“ spurði ég.
„Já, það væri mjög gaman að hitta þig. Mér finnst ekkert mál að keyra á milli.“
„Trúið mér, það er afar sjaldgæft að þeir biðji um leyfi fyrir svoleiðis sendingu.“
Á meðan ég tók mér örlítinn umhugsunarfrest sá ég að hann var að skrifa skilaboð sem birtust svo á skjánum: „Má ég senda þér dónamynd?“ Blikk-karl.
Hverju hafði ég að tapa? Nefnilega engu. Ég er ekkert viðkvæm og mér fannst hann bara kurteis og almennilegur að spyrja alla vega áður en hann skutlaði á mig einni slíkri mynd. Trúið mér, það er afar sjaldgæft að þeir biðji um leyfi fyrir svoleiðis sendingu.
„Já, auðvitað,“ sagði ég og lét broskarl fylgja með.
Bjórdósin kom illa út úr samanburðinum
„Ó MÆ GOD!“ var það fyrsta sem laust niður í huga minn þegar ég opnaði myndina þar sem ég sat við glugga á kaffihúsinu, sem betur fer var enginn nálægt. Við mér blasti á skjánum sá stærsti, og líklega sá fegurst skapaði, getnaðarlimur sem ég hef séð; „sterkur og stór, stinnur eins og Sokki,“ eins og Stuðmenn sungu um árið. Við hlið hans var stór bjórdós sem kom illa út úr þessum samanburði.
Alla greinina má lesa í nýjasta tölublaði Vikunnar.