Brot úr lífsreynslusögu úr nýjasta tölublaði Vikunnar. Mamma lést langt fyrir aldur fram en mistök sem gerð voru styttu líf hennar nokkuð, jafnvel umtalsvert. Ég var lengi afar sár út í almættið en mörgum árum seinna, á alveg furðulegan hátt, var eins og það reyndi beint eða óbeint að bæta mér móðurmissinn.
Ég var rétt komin af unglingsaldri þegar mamma greindist með illkynja mein. Hún var skorin upp og meinið fjarlægt og svo var hún í einhverju eftirliti á eftir. Nokkrum árum seinna, þegar hún fór að finna fyrir sárum verk sem var ýmist í brjóstkassa eða baki, lét hún vita af því en gerði alveg örugglega lítið úr sársaukanum, mig minnir að hún hafi sagt að þetta væri eflaust millirifjagigt og það þótti hin ágætasta skýring.
Mamma var ein þeirra sem vildi ekki ónáða einn eða neinn að óþörfu og hvað þá hina heilögu lækna sem hún leit alla tíð mikið upp til. Ekki var skoðuð saga hennar, að hún hefði fengið krabbamein nokkrum árum áður, og hún fékk ávísað verkjalyfi. Sársaukinn dvínaði lítið við það svo hún fékk sífellt sterkari lyf en ég fór reglulega fram á að hún fengi myndatöku.
Mamma var oft viðþolslaus, gat ekki legið í rúmi, varla setið í stól og átti oft erfitt með gang. Með látum og frekju tókst mér loks að fá í gegn að röntgenmynd yrði tekin af henni en okkur mömmu báðum til undrunar kom ekkert athugavert í ljós svo hún varð bara að sætta sig við verkina.
Mamma hafði engan fastan heimilislækni, heldur fór á heilsugæslustöðina til að reyna að fá bót meina sinna, það gekk ekki alltaf vel að manna stöður þar og ekki endilega alltaf sami læknirinn sem hitti hana. Það gæti skýrt þetta upp að vissu marki.
Lífsreynslusöguna í heild má lesa í nýjasta tölublaði Vikunnar.