Tatiana Schlossberg, 35 ára dóttir Caroline Kennedy og Edwin Schlossberg, og barnabarn John F. Kennedy, hefur opinberað að hún sé með bráðahvítblæði (acute myeloid leukemia), sjaldgæft og alvarlegt blóðkrabbamein, en læknar töldu hana eiga um ár eftir ólifað við greiningu.

Í grein sem hún skrifaði í The New Yorker í dag lýsir hún því hvernig hún fékk greininguna nokkrum klukkustundum eftir að hún hafði fætt sitt annað barn í maí 2024. Þá kom í ljós að fjöldi hvítra blóðkorna hennar var óeðlilega hár.

„Þetta gæti tengst meðgöngu og fæðingu, sagði læknirinn, eða það gæti verið hvítblæði,“ rifjar hún upp. „‘Þetta er ekki hvítblæði,’ sagði ég við George. ‘Hvað eru þau að tala um?’“

Eftir greininguna var henni tjáð að hún þyrfti mánuði af lyfjameðferð og beinmergsskipti. Hún segir erfitt að skilja hversu skyndilega lífið breyttist.

„Ég trúði ekki, gat ekki trúað, að þau væru að tala um mig,“ segir hún. „Daginn áður hafði ég synt kílómeter í sundlaug, níu mánaða ólétt. Ég var ekki veik. Mér leið ekki eins og ég væri veik. Ég var í raun einheilbrigðasta manneskja sem ég þekkti.“

„Ég átti son sem ég elskaði meira en allt og nýfætt barn sem ég þurfti að hugsa um,“ heldur hún áfram. „Þetta gat ekki verið mitt líf.“

Í janúar hóf hún þátttöku í klínískri rannsókn með CAR-T-cell meðferð, ónæmismeðferð sem beitt er við ákveðnum tegundum blóðkrabbameins. Eftir nokkrar lotur fékk hún þær fréttir frá læknum að hún ætti líklega eitt ár eftir ólifað.

Á meðan á meðferðinni hefur staðið segir hún eiginmann sinn hafa staðið við hlið hennar í einu og öllu, og fjölskyldan einnig, þar á meðal systkini hennar Jack og Rose.

„Foreldrar mínir og bróðir og systir hafa séð um börnin mín og setið inni á spítalastofum með mér næstum á hverjum degi síðasta eina og hálfa árið,“ skrifar hún. „Þau hafa haldið í höndina á mér af óbilandi styrk á meðan ég hef þjáðst, reynt að sýna ekki sína sorg til að hlífa mér við henni. Það hefur verið stór gjöf, þó ég finni sársauka þeirra á hverjum degi.“

Tatiana opnar einnig á eigin tilfinningar gagnvart örlögum sínum.

„Alla mína ævi hef ég reynt að vera góð, góður námsmaður, góð systir og góð dóttir og að vernda mömmu mína, aldrei gera hana sorgmædda eða reiða,“ skrifar hún. „Nú hef ég bætt nýrri sorg við líf hennar og fjölskyldu okkar, og ég get ekkert gert til að stöðva það.“

Í dag einblínir hún á það sem hún getur stjórnað, að verja sem mestum tíma með börnunum sínum.

„Að mestu leyti reyni ég að lifa og vera með þeim núna,“ segir hún. „En að vera í augnablikinu er erfiðara en það hljómar, svo ég leyfi minningunum að koma og fara.“