Rósa Ólöf Ólafíudóttir, hjúkrunarfræðingur og djákni, opnar sig um erfið uppeldis ár sín í þættinum Segðu mér á Rás 1. Rósa er systir Lalla Johns en hann féll frá í maí. Hún vinnur núna hörðum höndum að efna loforð sem hún gaf bróður sínum áður en hann lést.

„Ég er alin upp í Reykjavík, ég bjó í fátækrahverfunum, bragganum, Kamp Knox, Pólunum, Fálkagötunni í Grimsby, bara öllum þeim fátækrahverfum sem til voru í Reykjavík á þeim tíma,“ sagði Rósa um uppeldi sitt. „Lífið á þessum tíma var barátta. Mamma mín var algjör reglumanneskja, hvorki drakk né reykti en hún hafði lent í slysi þegar hún var 18 ára gömul. Hryggbrotnaði.“

Í framhaldi þess varð móðir hennar mjög veik í baki en hún hafði gengið í Húðmæðraskólann og hefði því geta orðið kokkur eða ráðskona. Verkirnir voru hins vegar óbærilegir.

„Hún kynnist pabba okkar Lalla þegar hún er 38 ára en hann er þá ekki nema 22 ára. Hann var ekki til í neitt svona stúss með fullorðinni konu. Hann eiginlega gerði ekkert annað en að sofa hjá og barna hana en mamma vildi meira. Vildi halda börnunum, vildi halda manninum. Það gekk ekki. Hann tók flöskuna fram yfir. Hann var vélstjóri. Mikið á sjó. Hann sveik hana þannig að hún stóð ein uppi með fimm börn.“

Rósa segist hafa sjálf lifað nokkuð venjulegu lífi. Hún lærði hjúkrun og eignaðist börn. Hún bar þó blendnar tilfinningar í garð bróður síns á sínum tíma. „Ég skammaðist mín fyrir hann. Hann gat alltaf komið og allt það en ég viðurkenndi ekki fyrir neinum að þetta væri bróðir minn,“ sagði Rósa. Hún trúði honum ekki að það stæði til að gera heimildarmynd um hann, ekki fyrr en hún fékk boðsmiða. „Ég fríkaði út heima hjá mér. Ég gekk um íbúðina. Ég trúði þessu ekki. Þarna var bara skömmin mín og öll bernskan límd upp á tjaldið fyrir alla að sjá. Það hvarflaði ekki að mér að fara á þessa frumsýningu. Bara gleymdu því.“

Nú vinnur hún að bókinni Lalli Johns - sagan öll en hún lofaði bróður sínum, áður en hann lést, að skrifa sögu hans. Það hafi skipt hann miklu máli. „Það var sanngirnismál fyrir hann.“