Lilja Sig­urð­ar­dótt­ir, Ragn­ar Jónas­son, Yrsa Sig­urð­ar­dótt­ir og Satu Rä­mö, helstu glæpasagnahöfundar Íslands, ræddu margt í ítarlegu viðtali við Heimildina og var þeirri helsti ótti meðal þess sem rætt var um.

„Það sem hræðir mig er ef eitthvað kæmi fyrir börnin mín og sérstaklega ungt fólk í ættinni, til dæmis þegar það fær bílpróf. Ég er ekki hrædd við margt en ég verð lofthrædd í ákveðnum kringumstæðum. Ekki ef einhver hönnuður hefur komið að því, heldur ef það er eitthvað fjall sem enginn hannaði og er bara þarna og þar sem ég gæti dottið. Það finnst mér vera óþægilegt. Ég get farið í rússíbana og lyftur í gleri; það skiptir mig engu máli. En það er annað að vera á fjalli þar sem enginn er búinn að skoða öryggismálin,“ segir Yrsa um málið.

Andlát annarra erfiðari en eigið andlát

Rithöfundurinn færi segist sjálf ekki hugsa mikið um dauðann en vonar að hann verði snöggur, hvenær sem hann kemur. „Ætli það væri ekki best að lenda undir hrikalegum kletti. Það tæki væntanlega fljótt af. Ég óttast dauða annarra meira en minn eigin. Dauðinn er örugglega erfiðari eftirlifendum heldur en þeim sem deyr.“

Hún tekur einnig fram að það sé ótrúlega erfitt að takast á við sorgina þegar einhver deyr, sérstaklega ef viðkomandi var í blóma lífsins. „Það breytir því ekki að maður er samt ótrúlega dapur og sár og líður illa þótt einhver 99 ára deyi. Það er svo endanlegt. Þú gerir alltaf ráð fyrir því, sérstaklega þegar þú varst yngri, að foreldrar þínir verði alltaf til staðar. Foreldrar mínir eru reyndar báðir á lífi, en þegar kemur að því að svo er ekki þá er það svo endanlegt.“